Urodziłem się w sadzie… (śmiech). No prawie, ale moją mamę na porodówkę zabrano właśnie prosto z sadu. Odkąd pamiętam, moja rodzina zajmowała się sadownictwem, rozpoczęli to jeszcze moi pradziadkowie. Przy okazji produkowano soki, destylaty i powidła, choć wtedy jeszcze tylko na użytek własny. Pamiętam wina owocowe, które rozcieńczone wodą, zabierało się do pracy w polu. A jak przychodzili do nas goście, też chętnie się nimi raczyli. Jak to się mówi – dawały niezłego kopa!

Gospodarstwo zacząłem prowadzić w 1996 roku. Byłem najstarszy w rodzinie, w pewnym sensie musiałem wziąć to na swoje barki. Przełomem był rok 2002. Mieliśmy wtedy olbrzymi problem ze zbytem owoców. Wpadłem więc na pomysł, że skoro umiemy robić soki i przetwory, trzeba zacząć wytwarzać je na większą skalę i wprowadzić do sprzedaży. Jeździłem wcześniej za granicę, do Austrii i Niemiec. Widziałem, jak tam działają takie gospodarstwa. Ale w Polsce zderzyłem się wówczas z brutalną rzeczywistością przeróżnych przepisów, do których trzeba było się dostosować. Nie powiem, że było łatwo.

Prowadzę firmę już 15 lat. Jakbym żałował, to pewnie bym tego nie robił.

… co jest dowodem na codzienną ciężką robotę. Podziękowałem też moim przodkom, a teraz ja muszę pracować nad tym, żeby zaszczepić ducha pracy moim dzieciom.

Postępuję tak samo jak moi rodzice. Kiedyś na wsi było normą, że dzieciaki codziennie przychodziły ze szkoły i szły pomagać w gospodarstwie. Dziś oczywiście czasy się zmieniły i nie jest to już konieczne. Jednak nic nie może lekko przyjść, bo jak za lekko przychodzi, to się kończy tym, że jedno pokolenie buduje, a drugie rujnuje. Dlatego w letnim sezonie moi nastoletni synowie pracują ramię w ramię z resztą pracowników. Mam nadzieję, że wyciągną z tego odpowiednie wnioski. Jeśli nie będą chcieli kontynuować prowadzenia firmy, to stwierdzę, że poniosłem porażkę.

Ja stawiam na różnorodność produkcji i nowe pomysły ciągle latają gdzieś tam z tyłu głowy. Jak będzie trzeba, to każde z czwórki moich dzieci znajdzie w firmie odpowiednie dla siebie miejsce.

Jest mi miło, gdy zachodzę do jakiegoś kolegi, a u niego stoi na stole – mój sok, czy syrop. Takie widoki kiedyś były niespotykane. Jestem dumny, że przetwarzam wspaniałe łąckie jabłka, gruszki, wiśnie czy porzeczki. Tylko, że w naszym kraju wciąż nie docenia się rodzimych owoców! Restauratorzy mówią często – wzięlibyśmy wasze soki, gdyby były z owoców cytrusowych… A przecież Polska jest trzecim największym producentem jabłek na świecie! Ile jabłek zjada rocznie statystyczny Polak? Dziewięćdziesiąt, a powinniśmy jeść przynajmniej jedno jabłko dziennie. U nas w górach, mówi się – zjedz jabłko z rana i wieczora, a unikniesz wizyty doktora. (śmiech)