Ojej… Już jak byłem bardzo mały, to lubiłem przyglądać się jak mama gotowała… Potem szkoła gastronomiczna, pierwsze praktyki w restauracji. Szybko dostałem się do, właśnie otwieranego, pięciogwiazdkowego hotelu w Warszawie. Kiedy tam wszedłem, to doznałem prawdziwego w szoku! Pierwszy raz zobaczyłem taką kuchnię – wielką, nowoczesną. W hotelu spędziłem siedem lat, wspinając się mozolnie po szczeblach hierarchii kuchennej – od pomocnika aż do chefa de partie. Później pracowałem w Amber Room u Roberta Skubisza. A stamtąd przeniosłem się do otwierającego się wówczas Hotelu SPA Dr Irena Eris Polanica Zdrój.

Przede wszystkim fascynuje mnie tutejsza przyroda. Niektórzy wręcz mówią, że jestem człowiekiem lasu… (śmiech). Bo jak ktoś ze mną idzie przez las, to może mieć wrażenie, że jest na wycieczce edukacyjnej. Wiem o roślinach wszystko – jak się która nazywa, czy jest jadalna, czy nie… Przyroda dostarcza mi najwspanialszych inspiracji kulinarnych. Poza tym, w Polanicy prowadzę hotelową pasiekę. Dzięki niej mam świetną odskocznię, zapominam o stresie, odrywam się od rzeczywistości. Pszczoły mnie uspokajają, a przy okazji również dostarczają pomysłów na nowe dania. Ostatnio mamy, na przykład, bardzo efektowny deser – płonąca czekoladowa kula gaszona miodem.

Chyba od początku to przeczuwałem. Gotowanie nigdy mnie nie nudzi. Ciągle się czegoś uczę, udoskonalam technikę, co roku pojawiają się nowe produkty. Choć z drugiej strony, ciągnęło mnie również do motoryzacji. Ale jednak postawiłem na kuchnię i nie żałuję. To był dobry wybór, mama była właściwym wzorem.

Nowe wyzwania. Ale przede wszystkim – kontakt z gośćmi. Moment satysfakcji, gdy ktoś dziękuje mi po udanym posiłku, jest dla mnie bezcenny.

„Zabieramy pana ze sobą”! Ale spokojnie, nie dam się skusić… (śmiech).

Szukam ziół, warzyw i produktów, które kiedyś były znane, ale dziś popadły w zapomnienie. Bardzo lubię też azjatyckie nuty, konkretne i wyraziste. Moim ostatnim odkryciem jest polski producent czarnego czosnku. To fermentowany przez wiele dni czosnek, który w tak długim procesie nabiera palonego, karmelowego, bardzo słodkiego smaku.

Miód i pyłek kwiatowy. Z pyłku możemy zrobić wiele rzeczy – koktajl, smoothie, biszkopt. A najlepsze jest to, że pyłek i miód nigdy nie smakują tak samo!

Do menu nazwanego u nas w karcie „wieczór romantyczny”, z kulą czekoladową, o której wspominałem… No bo jestem słodki, ciepły, ale jak trzeba, to umiem zimno i trzeźwo myśleć. Romantyczny też jestem... (śmiech). Jak byłem dzieckiem, to uwielbiałem słodycze. Kiedyś za pieniądze, które dostałem od dziadka, kupiłem sobie 10 batonów. I naraz je wszystkie zjadłem! Dziś uwielbiam przygotowywać słodkości.

Tak. Od razu można wyczuć, który producent wkłada w pracę całe swoje serce. Wtedy nie tylko mam pewność najwyższej jakości, ale sam staram się jeszcze bardziej niż zwykle. To daje taki pozytywny napęd. Swoich dostawców znam osobiście, często do nich jeżdżę. Czasem wstępuję po drodze po prostu zobaczyć, czy mają coś nowego. Nie jestem człowiekiem zamkniętym w kuchni i biurze, który zna produkty tylko z etykietek.

Lubię, nie stresuje mnie to. W pierwszej pracy, w hotelu Westin, pracowałem na otwartej kuchni. Nawet mam do dziś kilku zaprzyjaźnionych gości, których poznałem właśnie dzięki takiej formule przygotowywania dań. Ale nieco inaczej jest podczas ważnych konkursów, w których biorę udział. Wtedy lekki dreszczyk emocji mi towarzyszy... (śmiech).

Oj, lubię, lubię… W 2014 roku razem z Łukaszem Ziętkiem zdobyłem Kulinarny Puchar Polski. Teraz trochę odpuściłem, są już inni młodzi kucharze, niech dostaną swoją szansę. Miałem półtora roku przerwy od konkursów, ale ponieważ, zostając przy porównaniach przyrodniczych, ciągnie wilka do lasu, znów wziąłem udział… (śmiech).

Tradycyjne polskie jedzenie. Gotuję im tak, jak mama gotowała dla mnie. I już mogę powiedzieć, że mój niespełna czteroletni syn ma zadatki na kucharza, już wie, jak się w garnkach miesza. Jednak nie będę go zmuszał, żeby poszedł w moje ślady. Chociaż jeśli wybierze drogę taty, to będę dumny.