Jest jednym z pionierów i animatorów odrodzenia kulturalno-etnicznego łemkowskiej społeczności, ale przede wszystkim jest najwybitniejszym współczesnym poetą łemkowskim, który pisze wiersze w rodzimym języku pod pseudonimem artystycznym Petro Murianka.

Wydał 4 tomiki wierszy - „Murianczysko”, „Suchy badyl", „Jak sokół wodę z kamienia” (ten tomik ukazał się już w dwóch językach po łemkowsku i po polsku) oraz „Płanetnyky”. Pisze również sztuki teatralne (m.in. „Młyńsky kameni”), tłumaczy z języków słowiańskich na rusiński i komponuje melodie do wierszy własnych i innych poetów rusińskich. Redaguje też łemkowski dwumiesięcznik "Besida".

Mówi o sobie - Mam duszę Łemka. Byłem Łemkiem, jestem i pozostanę. Łemkiem, którego przodkowi Iwanowi Truchanowyczowi król polski Zygmunt Stary zatwierdził w 1531 roku kupno sołectwa "in villa regia Bielczarowa".

Jednak pan Piotr nie urodził się w rodzinnych stronach. Jego rodzice, którzy prowadzili gospodarstwo w Binczarowej zostali zmuszeni, w ramach akcji Wisła, do przesiedlenia się w głąb kraju, pod Legnicę, gdzie zamieszkali wraz z mającym wkrótce przyjść na świat dziećmi. Tęsknota za rodzinną ziemią udzielała się młodemu pokoleniu tak bardzo, że pod koniec lat siedemdziesiątych pan Piotr, z bratem Jarosławem wrócił w rodzinne strony, do podgorlickiej Bielanki.

Dzisiaj poeta mieszka w Krynicy-Zdroju, gdzie pracuje jako nauczyciel łemkowskiego. Jest diakiem w miejscowej cerkwi prawosławnej i prowadzi chór cerkiewny. Całe życie poświęcił przywracaniu pamięci społeczności łemkowskiej. Był zastępcą prezesa Stowarzyszenia Łemków, obecnie jako członek tej organizacji. Wraz z Władysławem Grabanem i reprezentacyjnym zespołem pieśni i tańca „Łemkowyna” jest założycielem i współorganizatorem pierwszych Łemkowskich Watr w górach (w latach osiemdziesiątych); obecnie Łemkowskich Watr na Obczyźnie w Michałowie (województwo dolnośląskie).

W jego ponad 50-letniej działalności literackiej jest jeszcze jedno dzieło do dokończenia. Własna biografia, napisana po polsku, aby dotrzeć nie tylko do Łemków, jak sam mówi. Pierwsza cześć już się ukazała pod nazwą "A Wisła płynie dalej" i opowiada o współżyciu wielokulturowej społeczności, o perypetiach w szkole, o wiejskiej codzienności. Często retrospektywnie odnosi się w niej do historii własnego narodu, tej zaczerpniętej ze źródeł pisanych, ale też - kiedy chodzi o gniazdo przodków - z bogatych opowieści rodziców.

Został odznaczony Srebrnym (2013) i Złotym (2022) Krzyżem Zasługi.