Oj nie, jak większość chłopaków z podwórka, chciałem grać w piłkę i zostać sławnym piłkarzem! (śmiech)

Raczej kto… Choć nie będę koloryzował i mówił, że od małego gotowałem z mamą i babcią. (śmiech) Nie, poszedłem do technikum gastronomicznego, bo mój brat uczył się w tej szkole. Po maturze w dalszym ciągu nie byłem pewien, co dalej. Ale kolega szedł studiować hotelarstwo, więc pomyślałem, czemu nie. Jakoś nie miałem wówczas ochoty iść do wojska.

No pewnie, że tak! Nie sądziłem, że zostanę zawodowym kucharzem. A dziś – robię to, co kocham.

W sumie tak, dziękuję Ci Daniel! (śmiech)

Pracowałem już ze 4 lata w Park Hotelu w Szczecinie, kiedy obiekt został zamknięty na rok z powodu kapitalnego remontu. Pojechaliśmy wtedy na dłuższe szkolenie do Sopotu, gdzie właściciel miał drugi hotel. I to, co zobaczyłem, kompletnie zmieniło moje podejście zarówno do samego gotowania, jak i do zawodu. Przekonałem się, że ta praca to nie tylko cztery ściany kuchni. To również kontakty z fantastycznymi, doświadczonymi szefami i czerpanie z ich doświadczenia. To konkursy, na które zacząłem jeździć. To przyjemność pracy z lokalnymi producentami i ich świetnymi produktami.

Szczecin jest specyficznym miastem, wszędzie stąd daleko! (śmiech) Jak jeździłem na konkursy i ludzie dowiadywali się, skąd jestem, to dziwili się, że chciało mi się tyle podróżować… (śmiech). Wiele osób traktuje nasze miasto tylko jako przystanek w drodze do Niemiec. Pod względem gastronomicznym Szczecin rozwijał się bardzo powoli.

Dziś sytuacja jest zupełnie inna. Owszem był okres, kiedy chciałem stąd wyjechać. Ale z drugiej strony, jestem ze Szczecina, to moje miasto i dobrze się tutaj czuję. Poza tym, poznałem wspaniałą dziewczynę, pobraliśmy się, mamy dwójkę dzieci. Wszystko gra!

Tak, pracuje w tym samym hotelu, w recepcji.

Od początku wiedziała, że chcę i lubię poświęcać się pracy. Przyznam się – mam duuużo dni zaległego urlopu… (śmiech). Ale żona jest wyrozumiała, inaczej nie wytrzymałaby ze mną już 12 lat.

Kuchnia polska. Chętnie wracam do tradycyjnych dań takich jak sznycel czy rumsztyk, ale w nowej odsłonie.

Nie jestem aż tak awangardowy, ale skoro mamy teraz trufle, to robię do niego sos truflowy.

Moja starsza 9-letnia córka przychodzi do mnie do restauracji. Podpatruje, czasem zabiorę ją na jakiś wyjazd. Jeśli będzie chciała zostać kucharzem czy cukiernikiem, to przecież jej nie zabronię. W każdej pracy spędza się dużo czasu, więc trzeba robić to, co się naprawdę lubi.

Wyrozumiałość i umiejętność słuchania.

Cóż, jestem w miarę spokojny, ale potrafię być impulsywny. Jak już wybucham, to mam ku temu poważny powód. Więc chilli con carne – połączeniem łagodności i ostrości. Jestem, powiedzmy, większej postury, więc ludzie na początku czują do mnie respekt. Ale później przekonują się, że jestem miły, żeby nie powiedzieć, „misiowaty”... (śmiech). Staram się, aby atmosfera w kuchni była miła, rodzinna i sympatyczna. Chociaż owszem, potrafię huknąć jak trzeba. Szef kuchni nie może być zbyt łagodny, bo ludzie wejdą ci na głowę.

Fajnie, że ktoś pomyślał o gościu ze Szczecina… (śmiech). A tak poważnie, to oczywiście znałem ten projekt i zawsze szanowałem ogrom przygotowań i wkładu pracy w tę imprezę. Ucieszyłem się i oczywiście z przyjemnością przyjąłem zaproszenie od Janusza Myjaka.

Do zobaczenia!