Ucieszyłem się, bo to naprawdę fajne wydarzenie. Janusz Myjak, pokazywał mi wcześniej filmy z ubiegłych lat i opowiadał, co się działo podczas kolacji. To moje klimaty, czyli blisko natury. Sam mieszkam teraz w lesie. Restauracja, którą prowadzę w Bałtowie, usytuowana jest przy stoku narciarskim, w otoczeniu zieleni i gór. Natura, górskie plenery – to pasuje do mnie i do mojego charakteru.

W tej chwili – spokojniejszy.

Nie… (śmiech). Kiedyś praca wymagała ode mnie spięcia i stanu podwyższonej gotowości przez cały czas. Ale cztery lata temu przyjechałem do Bałtowa i zmieniłem się. Uspokoiłem się, wyciszyłem się… Zmiana zdecydowanie na lepsze. Kiedyś życie płynęło mi szybko, było słabo zaplanowane, a teraz jestem w stanie to ogarnąć.

Nie do końca oczywiście, ale uważam, większość pracy da się zaplanować. Tak z osiemdziesiąt procent. Ten zawód nie jest do końca przewidywalny, bo pracujesz z ludźmi, a ludzie są różni. Mam trzydzieści lat doświadczenia w zawodzie i pewne sytuacje umiem już przewidzieć.

Przyznam, że na początku pewne tarcia były. Jednak musiałem twardo postawić na swoim, żeby robić kuchnię, taką, jak chcę. Nie mogłem się poddać załodze, wdrażałem własny plan i pomysł na restaurację. Dziś, po czterech latach, dotarliśmy się już i wiemy, czego każda ze stron może się spodziewać.

Hmmm… Stek, ale już zdjęty z ostrego ognia. Bo ja jestem teraz taki, “odpoczywający” (śmiech). Nie smażę się na ostrym ogniu wymagań i oczekiwań, tylko pomalutku dochodzę sobie z boku…

To był absolutnie świadomy wybór. Powiem szczerze – bardzo duży wpływ na decyzję miała moja babcia. Często z nią przebywałem, a ona, jak to babcia, gotowała, piekła, robiła pączki i pasztety. Przygotowywanie rodzinnych imprez, krojenie sałatki, czy kulanie pączków – mogłem w tym uczestniczyć, choć marny był ze mnie wtedy jeszcze pomocnik. Z drugiej strony – miałem w Szczecinie rodzinę, w której byli marynarze. A ja zawsze chciałem pływać na statkach.

Tak, przez trzy i pół roku pracowałem jako kucharz na Florydzie, na prywatnych jachtach.

Bardzo. Był nawet taki moment, kiedy rozważałem przeprowadzkę do Stanów. Ale żona, zdeklarowana domatorka, powiedziała – stop, absolutnie nie ma takiej opcji, żebyśmy wyjechali z Polski.

Teraz nie ma problemu, bo sama prowadzi biznes gastronomiczny.

Tak, to prawdziwe powiedzenie. Do momentu, kiedy żona, wcześniej wychowując dzieci, nie zaczęła mieć związku z gastronomią, to pretensje były. Że nie odbieram telefonu, że jestem zmęczony i śpiący. Ale teraz, gdy od kilku lat pracuje w tej branży, nie robi mi już takich wyrzutów.

Pierwszą potrawą, którą faktycznie gotowałem była zupa, zalewajka. Ale przedtem – jajka. Jako dzieciak, wiadomo, biegałem z kluczem na szyi. Wracałem ze szkoły, rodziców nie było, a ja głodny. I postanowiłem kiedyś ugotować sobie jajka na twardo. Ale źle obliczyłem czas. Skończyło się na tym, że dogotowywałem je później, trzymając kombinerkami (śmiech). Natomiast zalewajka naprawdę mi wychodziła i nawet czasem dostawałem wręcz od mamy zlecenie, żeby ją ugotować. Mieliśmy taką znajomą panią w sąsiednim bloku, która robiła żur. I na tym żurze z własnego zakwasu robiłem moją zalewajkę. Często dodawałem do niej co tylko miałem pod ręką. Do dziś lubię tak gotować – otwieram lodówkę i przygotowuję posiłek z tego, co mam.

Nie lubię marnować jedzenia.

Najstarsza, Malwina, jest w szkole o profilu wojskowym. Marceli wybrał mechanikę samochodową. Najmłodszy, Milan, dostał się właśnie do szkoły gastronomicznej, do klasy cukierniczej. Muszę przyznać, ma dryg do gotowania. Gdy wchodzi do domu natychmiast rozpoznaje, co się gotuje. Czy zostanie cukiernikiem? Zobaczymy, dziś dzieciakom plany często się zmieniają.

Nigdy nie ingerowałem w wybory edukacyjne moich dzieci. Czas pokaże…

Ogrodnikiem! Uwielbiam pracę w ogrodzie.

Nie, bo równie mocno kocham zwierzęta – mam trzy psy, które biegają luzem po ogrodzie. Warzywnik wymusiłby na mnie ograniczenie ich wolności. Natomiast uwielbiam pracować w ziemi, przycinać, kosić trawę. Sadzenie nowych roślin sprawia mi prawdziwą radość! W ten sposób też odpoczywam.