Życie… (śmiech). Zawsze lubiłem las i polowania z ojcem. Lubiłem też wodę i żaglówki – to również zasługa mojego ojca, był płetwonurkiem w Akademickim Klubie Płetwonurków Skorpena w Olsztynie. Fascynowało mnie życie blisko przyrody. Z drugiej strony, już na studiach, ujawniła się moja pasja do gotowania. Zwykle wyglądało to tak – ja gotowałem, a koledzy przynosili coś do picia… I tak już zostało, hodowla i przetwórstwo ryb idealnie wpisały się w moje zainteresowania.

Jak widać po mnie – lubię jeść… Ale nie tknę byle czego, wyznaję zasadę, że jesteśmy tym, co spożywamy. Zawsze chciałem karmić ludzi czymś wyjątkowym. Ale sztuką jest zrobić coś prosto – jak robiły to nasze babcie czy dziadkowie. Ograniczyć wykaz składników na ostatecznym produkcie do kilku wyrazów, broń Boże, dłużej niż linijka. Oczywiście, to jest możliwe, tylko trzeba włożyć w taką produkcję więcej wysiłku.

W tradycyjne wędzenie. Odkąd pamiętam, mój dziadek i mój ojciec wędzili ryby w ten sposób. Od dziecka przyglądałem się im i zawsze mnie to fascynowało. Ja też tak chciałem… Byli moim wzorem, wiedziałem, że tego typu produkty będą zawsze cenione i poszukiwane. I przede wszystkim – że ja nie będę się ich wstydził.

Nie uważam się za kreatora smaku. Staram się przywracać smaki dzieciństwa. Mniej przypraw, a więcej smaku samej ryby. Oczywiście, jak to młody człowiek, czasem również eksperymentuję. Ale raczej dla własnej satysfakcji, udowodnienia sobie, że potrafię swoją wyobraźnię kulinarną przełożyć na praktykę. Ostateczną decyzję podejmuje zawsze klient.

Ryby! Wszystkie! Naprawdę mam wybrać tę jedną najlepszą…? (śmiech) Dobrze, więc chyba najbardziej lubię świeżo uwędzoną warmińską sielawę. Pochodzi z naszych najczystszych, głębokich jezior. Wystarczy dodatek soli i tradycyjne wędzenie drewnem olchowym.

Marzyło mi się, żeby móc mieszkać i pracować w tym samym miejscu. Żeby nie trzeba było gdzieś daleko jeździć, wychodzić, żegnać się i witać po kilka razy dziennie z rodziną. Taki miałem pomysł na życie całej rodziny, bo nie chodzi tu przecież wyłącznie o mnie. Natomiast w kwestiach zawodowych – chciałem stworzyć coś od samego początku. Prowadzenie gospodarstwa, hodowla ryb i później przetwarzanie ich, to idealny model takiego funkcjonowania. Chociaż to, co robimy nie jest wyłącznie biznesem. To sposób na życie, nie umiem tego postrzegać w innych kategoriach.

Ja się czuję jakbym był stąd, to moje miejsce. Nie musiałem się do niczego przystosowywać, chociaż wcześniej mieszkałem i studiowałem w mieście. Niczego mi tutaj nie brakuje. Owszem, przyznaję – w pewnym sensie, narzuciłem rodzinie swoją wizję. Trochę trwało, zanim przywykli. Mojej żonie, na początku, niektórych rzeczy brakowało, w tym sklepów… Trzeba było z wyprzedzeniem planować zakupy, bo nie ma sklepu pod blokiem, do którego można rano wyskoczyć po chleb… Ale myślę, że w tym momencie wszystkim nam jest już tutaj dobrze.

Ból pleców… (śmiech). Bo to jest ciężka, fizyczna praca. Potem od razu myślę – jak ryby? Zerkam na wodę. Potem przygotowuję się do dnia pracy… I tak naprawdę, jak tylko wstanę z łóżka, to w tej pracy już jestem. Do wieczora… A wieczorem, podsumowując dzień, zastanawiam się, co się udało, a co można było zrobić lepiej.

Radość z tego, co udało nam się tu stworzyć, mam za każdym razem, kiedy dzwoni klient, na przykład po weselu, i mówi – panie Jarku, pańskie ryby zrobiły furorę! Ludzie nie widzieli takich ryb, nie jedli wcześniej nic podobnego. Wtedy czuję, że to, co robię, robię dobrze, uczciwie.