Janusz Myjak: A wiesz, ile lat jesteśmy po ślubie? To było tak dawno… (śmiech). Byłem młodym kucharzem i kiedy poznaliśmy się gotowałem bardzo tradycyjnie. Najchętniej to, czego nauczyłem się w domu. Szczególnie zupy, których fanem jestem do dzisiaj – na przykład botwinkę czy ogórkową. Ale często jadaliśmy po prostu kanapki z szynką.

Barbara Myjak: Kanapki owszem, ale z żółtym serem! Świeżutkie bułeczki, chrupiące rogaliki... Do dzisiaj, nasze narzeczeństwo ma dla mnie smak świeżego pieczywa.

JM: Przecież mówiłem, że to było dawno… (śmiech). Szesnaście lat jesteśmy po ślubie!

BM: Pracowaliśmy razem i muszę przyznać, że na początku wcale nie mieliśmy  się ku sobie, przynajmniej z mojej strony… Ale Janusz szybko zaimponował mi swoją dobrocią, szczerością i życzliwością.

JM: Przede wszystkim jej stoicki spokój. Później – wrażliwość i czułość. Również umiejętność okazywania wsparcia – co jest ważne w życiu.

JM: Nie mamy nigdy żadnego planu. Nawet zakupów nie robimy z myślą o konkretnych daniach. Patrzymy, co mamy w lodówce i wymyślamy, co da się z tego zrobić (śmiech).

JM: Pewnie! To przydatna cecha u szefa kuchni. Owszem z jednej strony, powinien być poukładany pod względem organizacyjnym. Trzeba nie tylko ugotować, ale i zaplanować menu na cały dzień, zamówić produkty, ułożyć grafik pracy. Z drugiej strony, szef kuchni musi być spontaniczny, żeby jego potrawy żyły, miały energię i serce. Najwięcej moich kulinarnych pomysłów rodzi się na bazarze, albo w sklepie, podczas zakupów.

BM: Ja dzielnie Janusza wspieram! Fizycznie, albo chociaż duchowo go wspieram, żeby nie czuł się w tej kuchni osamotniony… (śmiech). Muszę jednak przyznać, że końcowy efekt wspólnego gotowania to zawsze zasługa Janusza. Ja przede wszystkim sprzątam po kucharzu…

JM: Owszem. Tylko nie wiem, czy ja tak dobrze gotuję, czy też żona nie chce mi robić przykrości, ale Basi zawsze smakuje. Gorzej z dziećmi! Są najbardziej skrupulatnymi kulinarnymi krytykami, nie odpuszczą niczego. Jednocześnie synowie pokazują mi, jak postępować z najmłodszymi gośćmi w restauracji. Mój najstarszy zje wszystko, ale średni – nie lubi warzyw. Dzieci uczą mnie tolerancji… (śmiech).

JM: Nasze menu dla dzieci to domowe potrawy, ale zawsze też jesteśmy przygotowani na spełnianie dziecięcych zachcianek. Pamiętam małego chłopca, który podczas pobytu w hotelu codziennie jadł makaron z masłem. Nie chciał nic innego. W końcu któregoś dnia zaproponowałem mu makaron z sosem pomidorowym, tak na próbę. Zjadł i powiedział później – Jaki ja byłem głupi, że jadłem kluski z samym masłem… Praktyka i cierpliwość ojcowska się przydały (śmiech).

JM: To droga donikąd. Robisz wszystko perfekcyjnie, ale w pewnym momencie dochodzisz do ściany. Nie masz życia prywatnego, nie masz do kogo uśmiechnąć się, wyżalić. Nie masz osoby, która po prostu położy ci rękę na ramieniu i powie – słuchaj, nic się nie stało, jutro będzie lepiej. Nie wyobrażam sobie, że przychodzę do domu, siadam przed telewizorem i nie mogę o minionym dniu z nikim porozmawiać. Dla mnie dom i rodzina to azyl. Miejsce, gdzie się wyciszam, uspokajam i odpoczywam. To sprawia, że jestem w stanie cały czas z ochotą pracować w swoim zawodzie.

BM: Nieregularny czas pracy i związany z pracą stres nie ułatwiają życia domowego. Ale mamy z Januszem taką niepisaną umowę, że jak wraca zmęczony i bez humoru, to daję mu po prostu czas na oddech. Wie, że jestem obok niego, ale nie odzywam się, nie suszę mu głowy błahostkami, po prostu czekam.

JM: Oj, zdecydowanie tak… Coś ci opowiem. To wydarzyło się cztery lata temu, Basia była tuż przed porodem naszego najmłodszego synka. Tego dnia miałem poprowadzić zajęcia z robienia sushi w hotelowej Akademii Gotowania. Wstajemy rano, a żona mówi – zaczęło się… Dzwonię do mojego zastępcy, Piotrka i proszę, aby mnie zastąpił, bo Basia rodzi. Siedzimy w poczekalni szpitalu, przyjeżdża karetka na sygnale. Tknięty przeczuciem dzwonię do pracy. Okazało się, że jeden z kucharzy na zmianie zasłabł i właśnie przywieźli go do szpitala. Basia mówi do mnie – Jedź, my zaczekamy na ciebie. Przyjeżdżam do hotelu, a tu nowa niespodzianka – Piotr z krwawiącą ręką – fatalnie skaleczył się nożem i nie był w stanie poprowadzić dalej Akademii. Na szczęście zjawiłem się i poprowadziłem dalej zajęcia. Tuż po zakończeniu przychodzi sms ze zdjęciem małego Alanka. „U nas wszystko w porządku, a u Ciebie?” – napisała Basia. Pomyślałem wtedy, czy jest druga kobieta na świecie, która zamiast pretensji, martwiłaby się w czasie porodu, co u męża w pracy?

JM: Są takie trudne okresy, kiedy coś dzieje się nie po mojej myśli, „buntują się” ludzie lub sprzęty. Są momenty pełne napięć, kiedy kuchnia pracuje pełną parą i nie ma miejsca na najmniejszy błąd. To olbrzymi stres. I w takich chwilach, zdarzało mi się powiedzieć Basi, że nie wiem, czy zdecydowałbym się na zawodowe gotowanie, gdym wiedział, co mnie czeka.

JM: Absolutnie nie!

BM: Pożali się i szybko mu przechodzi. Nie wyobrażam sobie, co innego Janusz mógłby robić…

JM: Tak, Basia i ja zawsze jesteśmy otwarci, jeśli chodzi, na przykład, o wydarzenia w szkole naszych synów. Niedawno robiłem poczęstunek na uroczystość nadania tej placówce, jako pierwszej w Polsce szkole publicznej, imienia Zbigniewa Wodeckiego. Nigdy nie odmawiam, nawet gdybym miał to zrobić w nocy. Poza tym, kiedy mam wolny dzień, chcę moim bliskim wynagrodzić częste nieobecności. Wtedy… gotuję im. Jestem w kuchni, przychodzi Dominik, najstarszy syn, i pyta – Co tam, Januszku, gotujesz dla mnie dobrego? Jak dziecko tak pyta, to tata musi się postarać.

JM: Bardzo się cieszę, że będę miał okazję gotować z moimi przyjaciółmi – kucharzami: Pawłem Krasem i Marcinem Sołtysem. Po ubiegłorocznym sukcesie kolacji plenerowej FLORA I FAUNA jestem już spokojniejszy – mamy praktykę, ale z drugiej strony zdaję sobie sprawę, że poprzeczkę zawiesiliśmy wysoko. Tym razem wyzwaniem będą inspiracje pochodzące od bohaterów tegorocznych filmów. To ciekawi ludzie związani regionem i naszym hotelem. Ich prywatne przepisy będą punktem wyjścia dla naszego menu na kolację i do restauracyjnej karty menu podczas weekendu, z której dań będą mieli okazję spróbować wszyscy goście hotelowi.

JM: Bardzo. Nauczył mnie zwracać jeszcze większą uwagę na ludzi. Dziś, kiedy tylko dowiaduję się, że jest jakiś nowy, ciekawy producent w okolicy, to wsiadam w samochód i jadę z nim porozmawiać. Lubię wiedzieć, czy lokalne wyroby powstają tak samo z pasji, jak moje dania. Dzięki Dr Irena Eris Tasty Stories odkryłem też na nowo radość, jaką daje gotowanie z innymi szefami kuchni. To naprawdę bezcenne!