A nie byłam nawet w szkole gastronomicznej… (śmiech). Moi rodzice są kucharzami, znam to środowisko od dziecka. Chociaż mama robiła wszystko, żeby mnie do branży kulinarnej zniechęcić.

W naszej rodzinie wszystko co najciekawsze, działo się w kuchni. Już jako kilkuletni szkrab, wyspecjalizowałam się w gotowaniu zupy z obierków i lepieniu kotletów z piasku. Wszystkie zabawy z bratem, jakie pamiętam, miały związek z kuchnią. Uwielbialiśmy zagniatać ciasto i potem się nim obrzucać. Mama złościła się, czemu nie możemy być jak inne dzieci i bawić się spokojnie.

Kiedy kieszonkowe od rodziców przestało mi wystarczać, zatrudniłam się na wakacje w takiej małej restauracji u nas, w Białymstoku. Pierwszego dnia dostałam do ręki nóż i zadanie, żeby posiekać cebulę. To proste, w końcu widziałam, jak robili to rodzice. Szybko okazało się, że wszystko, czego się dotknę, wychodzi świetnie. Spodobało mi się i postanowiłam zostać na dłużej. Nauka była bardzo, bardzo intensywna. A po półtora roku awansowałam na szefa kuchni tej restauracji.

To dopiero była szkoła charakteru! Miałam 20 lat, byłam świeżutkim szefem kuchni i musiałam pracować z osobami dużo ode mnie starszymi.

Po pierwsze – pogoda ducha. Jestem energiczna i wesoła. Nie miewam, jak typowa kobieta, huśtawki nastrojów… (śmiech). Po drugie – pracowitość i upór. Wszystkie ciężkie fizycznie czynności starałam się robić sama, nie prosiłam kolegów, żeby mi pomogli zdjąć garnek. Byłam dla moich kolegów niczym kumpel. I w końcu zaakceptowali mnie, uznali nie tylko za członka drużyny, ale za jej przywódcę.

Ja w pracy jestem przede wszystkim kucharzem. I muszę się dostosować do rygorów panujących w kuchni. Ale po pracy – maluję paznokcie i usta, zakładam obcasy, sukienkę i wychodzę ze znajomymi na piwo czy na kieliszek wina. Moim zdaniem, ten zawód absolutnie nie przeszkadza mi w byciu kobietą.

Mam męża i dwa cudowne szczeniaczki. Mąż zaakceptował, że często nie ma mnie w domu.

Teraz już tak, wyrobił się… (śmiech). Ale na początku, byłam przerażona. Wiecie, chciałam się wykazać w myśl powiedzenia „przez żołądek do serca”. Pytałam, na co miałby ochotę – a on mówił, że nie wie, bo nie ma takich potrzeb. Naciskałam, aż w końcu nieśmiało prosił o kotleta mielonego. Wówczas dla niego szczytem wyrafinowania była lasagne.

To zależy od nastroju. Na tradycyjne potrawy, typu gołąbki, jadę zawsze do mamy. Sama gotuję często coś z kuchni włoskiej, francuskiej lub azjatyckiej. Nie mam ulubionej potrawy.

U mnie w domu piekło się chleb. Smak dzieciństwa to pajda z masłem, pomidorem prosto z krzaka, posypana solą. Oprócz tego, przeróżne potrawy z ziemniaków – placuszki, pyzy, baby, kiszki, kluski. Śmieję się, że mam taką kobiecą figurę, bo wychowałam się na mące i ziemniakach.

Najlepszym określeniem mojej kuchni jest – autorska. Bo nie chcę się wpakować w jakiś określony kanon. Lubię mieć otwarty umysł. Nie mówię, że gotuję w stu procentach z produktów polskich, bo jeśli zafascynuje mnie jakiś egzotyczny owoc , to nie wyobrażam sobie, żebym go nie użyła. Lubię eksperymentować, poznawać, odkrywać. Lubię podróżować i z każdego miejsca coś przywożę. Moja kuchnia jest… ogólnoświatowa.

Zdecydowanie Wietnam. Prawdziwy szok. Moje kubki smakowe nie były na to przygotowane i przez pierwsze dwa dni nic praktycznie nie jadłam. Każdy kęs czegokolwiek wydał mi się okropny. Myślałam – tyle dobrego mówi się o wietnamskiej kuchni, a ja tu zaraz umrę z głodu! Ale w końcu mój mózg zaczął się przyzwyczajać do tych smaków i doceniłam egzotyczne połączenia.

Chciałabym ponownie pojechać na zagraniczny staż. Jednak wyłącznie do restauracji, w której jedzenie naprawdę mi smakuje. Ciągnie mnie do Moskwy. Z chęcią wróciłabym też do Londynu, który darzę ogromną sympatią.

Każde spotkanie z innymi kucharzami i wspólne gotowanie wzbogaca. Lubię brać udział w takich przedsięwzięciach i obserwować, jak z różnorodności powstaje jedność.

Przede wszystkim kulinarnej odwagi i otwartości. Chciałabym pokazać, że gotowanie nie powinno spinać, a wręcz przeciwnie – rozluźniać, motywować do rozmów i wspólnego spędzania czasu.

Zwykle przychodzę mocno skoncentrowana, choć zarazem rozluźniona i naładowana energią. Bo załoga czerpie z mojej siły. Kuchnia to również żywy organ, dlatego staram się być opanowana, nawet w trudniejszych chwilach. Praca w nerwach kończy się źle.

Weterynarzem, architektem i podróżnikiem. Chciałabym też zostać kierowcą tira. I jeszcze żołnierzem. Oraz fotografem.

Tak! (śmiech) Dzięki swojej niespożytej energii i zachłanności na życie – mam alternatywę, jeśli mi nie wyjdzie w gastronomii…

Jasne. Mama, jak tylko o mnie mówi, to się wzrusza i płacze. Rodzice, jako kucharze, potrafią mnie szczerze docenić, fascynuje ich moja kulinarna wyobraźnia.

Uśmiech mojej załogi. A później – powrót do domu. Mąż zawsze czeka z herbatą lub kieliszkiem dobrego wina. Sama się czasem dziwię, jak udało mi się to wszystko tak fajnie ułożyć…