Radość z dzielenia się jedzeniem. Wiem, brzmi jak misja, ale naprawdę tak jest. Czasem gdy gotuję, to czuję jakby iskry przeskakiwały mi między palcami. Uwielbiam to robić. A później ten widok zadowolonych gości, którzy nierzadko przyjeżdżają do nas z drugiego końca Polski... Po drugie, ja szybko się nudzę i męczy mnie monotonia, a w gotowaniu jej nie ma.

Nie popadajmy w samozachwyt, czasem coś umknie. Wtedy trzeba wyciągnąć wnioski i zastanowić się, jak w przyszłości tego uniknąć. W naszym zawodzie uczymy się całe życie.

U mnie w domu gotowali wszyscy, więc ja też kręciłem się zawsze blisko kuchni. Dziadek robił wyśmienite domowe wędliny, zajmował się również rozbiorem mięsa. Bardzo mnie to interesowało, pamiętam, że własnoręcznie rozdzieliłem kiedyś kawałek dosłownie na czynniki pierwsze. Później rodzice otworzyli swoją restaurację. I poczułem, że ja też chcę gotować.

Gołąbki. Miałem jakieś 14 lat. Najpierw zadzwoniłem do babci, która robiła naprawdę perfekcyjne gołąbki z prośbą, żeby mi wszystko wytłumaczyła. Mój ojciec do dziś powtarza, że to były bardzo smaczne gołąbki… (śmiech)

Gotuję bardzo lokalnie i sezonowo. Skupiam się na takiej kompozycji całości, która nie tłumi, a uwydatnia smak głównego produktu. Eksperymentuję, ale trzymam się kuchni europejskiej – oprócz polskiej, lubię również francuską i włoską. Wyszukuję producentów, którzy spełniają moje wymagania. Współpracuję na przykład z panią, która robi dla nas lody o dokładnie takich smakach, o jakie proszę – na przykład na Boże Narodzenie z moją konfiturą pomarańczową.

Przekleństwem kucharzy jest to, że zwykle wiemy, jak coś będzie smakowało... (śmiech). Układając w głowie nowe danie – znam już jego smak. Poza tym, u kucharza nie ma podziału na dom i pracę. Jestem w pracy mentalnie całą dobę, bo to moja pasja. Kiedyś próbowałem wymyślić nowy smak na ślimaki i pomysł przyszedł o czwartej nad ranem.

Moja żona.

Oczywiście rezygnuję z „normalnego” życia rodzinnego. Ale żona jest ze mnie dumna. Mam w niej ogromne oparcie. Rozumie, że ciągle wyjeżdżam, że non stop dzwonią telefony, że do późna w nocy piszę menu. Ona to akceptuje, docenia i często mi pomaga. Jej zdanie jest dla mnie naprawdę bardzo ważne. Z drugiej strony – nie każdy może być kucharzem, trzeba to mieć we krwi i albo się poświęcasz w stu procentach, albo szukaj innego zawodu.

Porównałbym się do… curry. Bo curry ma w sobie to, co ja – potrafi być ostre, ale swoją ostrość przełamuje słodyczą, a ja – dobrocią. I balans – w dążeniu do celu potrafię być boleśnie konsekwentny, ale w domu łagodnieję, wyciszam się.

Uważam, że to świetny pomysł. Janusza Myjaka poznałem w 2016 roku przy okazji projektu Dinner With A View, który też odbywał się w Krynicy-Zdroju. Bardzo się polubiliśmy. Dlatego cieszę się z zaproszenia. To okazja do wymiany doświadczeń i wzajemnej nauki. Ale i atmosfera wydarzenia zapewnia nowe przeżycia.

Czuję się w tym temacie jak ryba w wodzie! Pokażmy, że Polska stoi fantastycznymi produktami. Ciekawy jestem, co Janusz ma tu dobrego w okolicy i co wybierze dla nas… (śmiech). Nasz kolacja będzie na pewno wyjątkowym wydarzeniem.